این روزها کمی ذهن معیوب من درگیر یکسری مسایل حاشیه ای شده، چیزی به نام فراز مغزها...
اینکه در سال چقدر از آدمهای تحصیل کرده از کشور خارج می شن و یحتمل کسی از اونها هم برنمی گرده برای خیلی ها آزاردهنده هست. اینها کسانی هستند که هرکدومشون ارزش زیادی برای مملکت دارن و می تونن کارهای بزرگی برای کشور انجام بدن. ولی متاسفانه به دلیل اوضاع بد زندگی خیلی ها فرار رو بر قرار ترجیح میدن. با هرکی که از ایران دوست میشی بعد از یکی دو تا ایمیل ازت می پرسه که چطور میشه اومد اونطرف. انگار اومدن به این ور آب مد شده. این یعنی اینکه هر کی درسش تموم می شه و یا اینکه فرصتی برای اومدن پیدا می کنه بطور جدی بهش فکر میکنه و در اولین فرصت باروبندیلش رو جمع میکنه که فقط تو اون مملکت نباشه.
البته تا اندازه ای هم حق دارن. این روزها در ایران داشتن یک زندگی کمی خوب بسیار سخت و دشوار هست. هزینه های کمر شکن روزانه و انتظارات زوار در رفته اطرافیان مجال فکر کردن به ماندن در کشور رو از آدم می گیره.
ولی سوال اینجاست که بالاخره چه کسی باید این مملکت رو درست کنه. آیا این درسته که آدمهای خوب خوب ازین مملکت برن. با رفتن این سرمایه ها چه کسی جای اونها رو میگیره؟
عاقبت این مهاجرتها این خواهد بود که کشور با قحطی رجال مواجه خواهد شد و مدیریت کشور هم دست یکسری آدمهای کم تجربه و گاه بی تجربه خواهد افتاد و نتیجه آن همین هدر رفتن پول و ثروت ملی خواهد شد.
توصیه دوستانه من به رییس جمهور جدید آقای روحانی این هست که ایشون در درجه اول بایستی فکری جدی به حال این روند بکند. روندی که سالهاست تبدیل به یک فرهنگ شده. فرهنگی که اگر شخصی درسش تموم شد حتما بایستی بذاره از کشور بره.
صد البته رفتن به خارج و تحصیل اون ور آب ایرادی نداری. خیلی خوب هم هست. ولی برنگشتن و پشت سر رو نگاه نکردن، این ایراد داره. ایجاد بستر مناسب برای بازگشت این سرمایه ها از وظایف اصلی دولت هست.
گهگهاهی که با بعضی از دوستان در همین رابطه صحبت میکنم خیلیهاشون دلشون هنوز برای ایران و برگشتن میزنه ولی چون اینجا آینده ای برای خودشون نمی بینن حاظر به برگشتن نیستن. حداقل از نظر معیشتی که شامل داشتن یه خونه و زندگی آبرومندانه
.
آقای حسن روحانی در کنار همه برنامه هایی که برای آینده کشور در نظر گرفتین لطفا یه فکری هم برای فرار مغزها بکنین. یه کاری کنین که این همه قشر تحصیل کرده به مملکت برگردن، به خدا حیفه...!
