جالبه، زمانی که موج تحریمها روی ایران اعمال شد تازه معلوم شد که کشور تا چه حد در بعضی از زمنیه ها وابستگی خارجی دارد. دولت که هیچ، ظاهرا بدرد لای جرز هم نمی خوره. ولی مثلا دانشگاه ها اگر بجای دادن پروژه های الکی به دانشجوها، پروژه هایی رو میدادن که بدرد این مملکت می خورد الان شاید و تنها شاید فشار کمتری رو مردم بود. نیاز به مواد اولیه مربوط دارو، مواد خوراکی، کشاورزی حتی بخشهایی از صنعت چیزی بود که می شد با پروژه های نه چندان شیک امروزی تا حدی حلش کرد. یاد حرف آقای دکتر ت. از دانشگاه تهران می افتم که می گفت: "اگر من جای مردم عادی بودم سنگ می زدم شیشه های دانشگاه رو می شکوندم. چون خیرش هیچ به مردم نرسیده".
تو اپتیک من حداقل می تونم بگم که تا سالها ملت همش مسئله سالیتون ها رو حل می کردن (مسئله اداره مخابرات امریکا برای کابلهای فیبر نوری). چیز شیکی هم بود. ولی الان نتایجش رو خودمون هم شاید نتونیم استفاده کنیم.
هیچ موقع آدم بدرد بخوری نبودیم، خودمو میگم.
.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر